Atalarım iki şeydi Bir kahramandılar: Yani “zaman hamallarıydılar” Mensubu bulunduğu toplumları Bir çağdan alıp bir çağa taşıma Güçleri vardı. İki liderdiler Lider; Yani “emir” verici değil “İlham” vericiydiler. O atalarımın “yeni şu” Olma saplantıları yoktu. Onlar “eskinin yenisi” olmaktansa “Yarının yenisi” olmayı hedef edindiler. Kimisi “Roma’ya diz” çöktürdü, Kimisi kimliğini “taşlara” kazıdı. Kimisi “yerleşik” hayata geçti, Kimisi yeni bir “dini” seçti. Kimisi yeni bir “coğrafyayı vatan” yaptı Kimisi alınmaz denilen “şehirleri “aldı Kimisi “yedi düvele” kafa tuttu. Ama hiç biri…
Ne yaşar Ne yaşamaz Deme Yaşar Tereddüde Mahal yok “İnce memet” Yaşadıkça Yaşar Kemal de Yaşar
“Kefenin cebi yok” diyerek Dünyalık toplayanlar Bilmiyorlar mı ki Cehenneme herkes Kendi ateşini götürür
Yeni bir “ tarz-ı siyaset” lazım. sorunlarla boğuşmayan onları çözen bir siyaset